Nasze ciało jest doskonałą formą życia i jest stworzone do regeneracji i zdrowienia. Jeśli stworzymy odpowiednie warunki, to mamy naturalną umiejętność uzdrawiania skutków wydarzeń traumatycznych. Co się składa na te właściwe warunki zdrowienia, jak z nich skorzystać i jak rozpoznać, że doświadczenie jest krokiem ku zdrowiu?
W największym skrócie można opisać sytuacje traumatyczne jako poczucie osamotnienia i bezsilności wobec dużego zagrożenia. Wyjściem z takiego stanu jest przywrócenie poczucia przynależności i poczucia sprawczości. W takiej kolejności. Pierwsze i najważniejsze to odzyskanie poczucia przynależności, które naturalnie przywróci sprawczość.
Najbardziej skutecznym sposobem na to jest życzliwa obecność innego dorosłego (nie dziecka), który z wyrozumiałością i dobrocią wysłucha osobę zranioną, straumatyzowaną. Postawa obu osób oraz sama opowieść mają znaczenie.
Osoba wspierająca
Postawa osoby wspierającej to postawa kochającego obserwatora. Szacunek, dobroć, cierpliwość, poufność. Z prawdziwym współodczuwaniem, bez udzielania rad, bez szukania przyczyny i winy, bez próby naprawiania, pocieszania czy rozweselania. Zadaniem i darem takiej osoby obserwującej jest pozwolenie na ponowne przeżycie trudnego doświadczenia osobie zranionej już bez poczucia osamotnienia, w obecności życzliwego wsparcia, które jest po jej stronie. Najlepiej, jak osoba obserwująca ma dobrze wyregulowany układ nerwowy, ma dużą pojemność na wszystkie emocje i nie boi się dotykać bólu. Jej szacunek, współodczuwanie i sama życzliwa obecność to niezbędne warunki do ukojenia bólu, a zatem i reaktywności układu nerwowego osoby straumatyzowanej.
Osoba zraniona
Osoba zraniona jest najważniejsza w tym spotkaniu. Sama decyduje kiedy, jak i ile może opowiedzieć lub przemilczeć. W ten sposób odzyskuje sprawczość. Ma czuć się bezpieczna i uszanowana w każdej z tych decyzji. Ma mieć pewność, że wszystko, co powie zostanie w tej przestrzeni, i nie będzie jej historia powtarzana osobom trzecim lub używana jako argument w dalszej relacji. Ma mieć pewność, że jej historia zostanie uszanowana z miejsca współodczuwania, bez oceny, osądu, interpretacji.
Opowieść
Aby była uzdrawiająca ma wybrzmieć z perspektywy 'ja'. Jest to wyzwanie, wymaga odwagi, ale jest to warunek konieczny.
Po takim spotkaniu, szczególnie osoba wysłuchana, może poczuć cały wachlarz doznań. Na przykład będzie miała ochotę się rozpłakać lub od razu wybuchnie płaczem, może chcieć się śmiać i wybuchnie śmiechem, może poczuć wielkie zmęczenie, wzruszenie lub ochotę zostać sama. Każdą reakcję warto uszanować.
Jeśli macie tak cudownych przyjaciół lub członków rodziny, z którymi potraficie prowadzić takie rozmowy, w zgodzie ze sobą, to serdecznie gratuluję. Takie wsparcie to skarb.
Pamiętajcie, że niektóre tematy mogą być zbyt trudne dla waszych bliskich i możecie potrzebować bardziej profesjonalnego wsparcia. Warto po takie wsparcie sięgać.
Comentarios